Het is hard werken, maar je krijgt echt dankbaarheid terug.

Heel eerlijk: ik wilde vooral lekker het huis uit. Toen ik bij Sherpa startte als leerling, woonde ik op het terrein van Sherpa. Ik deed de opleiding tot verpleegkundige en werkte en woonde in Eemeroord in Baarn. Sindsdien heb ik altijd bij Sherpa gewerkt, op een kortstondig avontuur na. Ik dacht dat ik toch liever apothekersassistente wilde worden, maar kwam er achter dat ik vlekken in mijn nek kreeg van elke dag werken van 9 tot 5 uur. Nu werk ik al 16 jaar met mensen met niet-aangeboren hersenletsel en daarvoor met een andere doelgroep.

Ik word dus heel blij van onregelmatig werken, want dat betekent dat je ook door de week vrije dagen hebt. Je moet daar wel mee kunnen omgaan en goed voor jezelf blijven zorgen. Daar let onze manager ook op en zelfs de bewoners. Hier op de Rueterlaan wonen mensen die veel fysieke zorg nodig hebben. Dat betekent dat er ook dagelijks verpleegtechnische handelingen moeten worden verricht (zoals bijvoorbeeld injecteren, katheteriseren en stomazorg). Dat zorgt voor variatie in mijn werk en daar word ik blij van. Ik vind het zo interessant dat ik zelfs 15 jaar bij Sherpa trainingen heb gegeven aan nieuwe medewerkers over verpleegtechnische handelingen.
Collega’s en bewoners hebben echt vertrouwen in mijn kunnen en zoeken me op met complexe en persoonlijke vragen. Wat mij betreft blijf ik dan ook bij Sherpa werken.

Nou, het is hier in ieder geval geen dag saai, eerder onregelmatig en onvoorspelbaar. We draaien gedurende 7 dagen per week verschillende diensten. Een ochtend-, avond- en nachtdienst en ook nog een slaapdienst zodat je ‘s nachts bij kunt springen als dat nodig is. Tijdens je dienst doe je ADL zorg, zoals ondersteunen met eten, helpen met aan- en uitkleden en douchen. We helpen iedereen met hun was en soms maken we wat schoon in het appartement. Sommige mensen hier zijn heel zelfstandig met hun hoofd, maar hebben veel fysieke zorg nodig, terwijl je anderen juist moet helpen met bijvoorbeeld plannen en praten.

De mensen die op de Rueterlaan wonen zijn tussen de 30 en 70 jaar oud, hebben allemaal hun eigen appartement en wonen zo zelfstandig mogelijk. Ze zijn mondig en weten veel van het leven. Sommigen zijn getrouwd geweest of hebben een gezin. Het hersenletsel zorgde voor een breuk in hun levenslijn. En dat is het speerpunt van onze zorg. We vragen ons af wat voor persoon iemand was voor het letsel en wat hij of zij nu nodig heeft.
Je hebt hier een brede blik nodig, zodat je echt kunt zien wat op dat moment het beste is voor je cliënt. Kunnen schakelen tussen verschillende stijlen van begeleiding is ook nodig. Die ene cliënt moet je stimuleren om iets zelf te doen terwijl je bij een andere cliënt waakzaam moet zijn op overbelasting.

Je krijgt veel vertrouwen, mogelijkheden en ruimte om jezelf te ontwikkelen. Als ik Sherpa in een paar woorden moet omschrijven, zijn dat: open, gelijkwaardig, vertrouwen. Op de Rueterlaan is het hard werken, maar je krijgt echt dankbaarheid terug. Je oogst hier wat je zaait.

Ik heb een hele goede klik met hem hoewel we ook kunnen botsen. Jan zegt wel eens over ons: ‘het lijkt wel een gelukkig huwelijk'.